Prawdziwe dzieło sztuki na sprzedaż
Opowieść wyrzeźbiona w drewnie – wieś wspominana z perspektywy dziecka
W świecie wykutym w drewnie kryje się historia dawnej wsi – miejsca, gdzie życie płynęło w rytmie natury, a każdy dźwięk, gest i zapach wpisywał się w cykl dnia i roku. To wspomnienie dzieciństwa, pełne ciepła i prostoty, ożywa w rzeźbie, gdzie każda scena tętni życiem i niesie symboliczne znaczenie.
Panorama wsi – wiatrak jako strażnik życia
Na wzgórzu, w samym centrum obrazu, stoi olbrzymi wiatrak, który góruje nad wszystkimi innymi elementami sceny. Jego skrzydła, rozpościerające się ku niebu, zdają się chwytać powiewy wiatru, napędzając życie całej wioski. To on symbolizuje cykliczność pracy i natury – od siewu po żniwa, od ziarna po chleb, który trafiał na stoły mieszkańców.
Pod wiatrakiem widać chłopów w trakcie żniw. Pochyleni nad łanami zboża, kosami zbierają złote kłosy, podczas gdy kobiety wiążą je w snopy. Na drodze, prowadzącej ku wiosce, konie ciągną wóz załadowany sianem, a na polu kury grzebią w ziemi, szukając ziaren. Praca w polu to nie tylko wysiłek, ale też świadectwo harmonii z ziemią, która odwdzięcza się plonami.
Podwórko tętniące życiem
Na podwórzu, w samym sercu wioski, życie płynie innym rytmem. Przed chatą, na progu, odpoczywa starzec, który z pogodnym spojrzeniem patrzy na gwar wokół siebie. Obok, babcia przy kołowrotku z wprawą przędzie nici, tworząc materiał, który będzie służył rodzinie przez długie miesiące. Na ganku spoczywa miotła, gotowa do porannego zamiatania, a pod chatą przycupnęła siekiera przy poukładanych drewienkach, świadectwo przygotowań do zimy.
Przy budzie czujnie obserwuje wszystko pies, a w oddali kobieta doi krowę, której łagodne spojrzenie zdradza, że przyzwyczajona jest do rąk gospodyni. Dzieci, które nie muszą jeszcze pomagać w pracy, biegają wesoło po podwórzu – jedno pcha przed sobą dziecięcy rowerek, inne toczą koło lub bawią się z psem. Jest tu gwar, śmiech i radość – prawdziwy obraz dzieciństwa.
Kultura i muzyka w centrum uwagi
Na skraju podwórka stoi grupa muzyków w tradycyjnych kaszubskich strojach. Grają na akordeonie, skrzypcach i fujarce, ich melodia unosi się nad całą wioską. Tuż obok tablica z nutami kaszubskich pieśni, świadcząca o bogatej kulturze regionu. Ta scena to przypomnienie, że życie wsi to nie tylko praca, ale też radość, świętowanie i wspólnota, której muzyka była nierozerwalną częścią.
Cisza i harmonia nad rzeką
Na obrzeżach wioski, gdzie leniwie płynie strumyk, rozgrywają się chwile wytchnienia. Pod rozłożystym drzewem dziecko buja się na huśtawce, której sznury zawieszone są na grubej gałęzi. Na brzegu, w cieniu drzewa, wędkarzwpatruje się w spławik, jakby czas dla niego stanął w miejscu.
Na małym pomoście siedzi para narzeczeńców, pogrążona w czułej rozmowie, wpatrzona w swoje odbicia na powierzchni wody. To scena pełna spokoju i nadziei na przyszłość. Obok, niewielka łódka przycumowana do brzegu zdaje się zapraszać do wyprawy w nieznane zakątki jeziora, otoczonego lasami i wzgórzami, które rozciągają się w tle.
Na drzewie, które dominuje w tej części obrazu, kryją się szczegóły – wiewiórka wspina się na pień, a wśród liści przysiada sowa, patrząca z dystansu na wydarzenia na podwórzu. Nad domami unosi się ptak, a na dachu jednego z budynków czatuje bocian, odwieczny zwiastun szczęścia i życia rodzinnego.
Symbol duchowości i wspólnoty
W tle, na jednym ze wzgórz, znajduje się kościół z dzwonami, których głos wyznaczał rytm życia wsi. W jego cieniu stoi studnia, gdzie mieszkańcy nabierają wodę – symbol życia, które płynie nieprzerwanie jak strumień. Obok kościoła dostrzegamy koło wodne przy młynie, napędzane przez wodę, które, tak jak wiatrak, jest symbolem pracy i współdziałania natury z człowiekiem.
Pełnia życia i harmonia
Ta rzeźba jest czymś więcej niż dziełem snycerskim – to opowieść o dawnym świecie, w którym człowiek żył w zgodzie z ziemią, z naturą i z sąsiadami. Przedstawia życie w równowadze: ciężką pracę, radość płynącą z muzyki, spokój nad wodą i duchowość zakorzenioną w sercu wspólnoty.
Każdy detal – od narzędzi rolniczych po sowę ukrytą w drzewie – przypomina, że życie, choć proste, było pełne bogactwa doświadczeń i piękna. To obraz, który tchnie wspomnieniem dzieciństwa i głębokim szacunkiem dla tradycji. Jest hołdem dla dawnej wsi, gdzie każdy centymetr ziemi i każda chwila dnia miały swoje znaczenie.